n de kantine bleek ik niet de enige te zijn die zo vroeg uit de veren was gegaan. Ons hoofd van de technische dienst was ook al aanwezig en hij was minstens net zo enthousiast als ik was. Ik draaide net een shagje toen de Directeur binnenkwam. Ik had verwacht dat zijn gezicht op onweer zou staan. Tot mijn grote verbazing was hij toch best vrolijk, alhoewel ik in zijn manier van doen toch enkele tekenen van verborgen wrok kon herkennen. Efteling zag ik niet in de kantine. Ik nam maar aan dat hij wat later zou komen. Toen het tijd was gingen we met zijn allen naar het sprookjesbos. De openingsceremonie was groots aangepakt. Voor de ingang van het sprookjesbos was een klein podium opgericht, waarvoor zich al een flinke groep belangstellenden had verzameld. Er hadden advertenties gestaan in de kranten en ook mond op mond reclame werkt nog altijd prima in Kaatsheuvel en omstreken. Het publiek was enthousiast en het was bijna tijd voor de ceremonie. Naast het podium stonden de nieuwelingen ongeduldig te wachten op het startsignaal om naar binnen te gaan.

Efteling zag ik echter nog steeds niet. Ik begon me langzaamaan zorgen te maken. Waar bleef het kereltje toch? Er zou hem toch niets gebeurd zijn? In de verte hoorde ik echter plots bekende klanken. Het kwam vanuit het sprookjesbos en langzaam bewoog het geluid zich in onze richting. Het was de fanfare van het park en ze speelden een van Eftelings favoriete deuntjes. Na enkele minuten verschenen ze in het zicht. Het was een wonderlijk aangezicht. Anton Pieck had mij verteld hoe het hele gezelschap destijds aangekomen was en ik had er wel om gelachen, maar iedereen zo eens samen te zien was een machtig gezicht. De kabouter liep plechtig voorop en hij bepaalde het tempo. Hij werd gevolgd door de fanfare. De leden van de harmonie liepen netjes in twee rijen. De voltallige familie Gijs liep achter hen aan, allemaal in een net pak gestoken. Hans en Grietje en Roodkapje liepen hand in hand met de 7 geitjes en Draak Lichtgeraakt zorgde er samen met de wachters van de Indische Waterlelies voor dat de wolven en de heks op een veilige afstand bleven. Hoog boven het gezelschap torende Langnek uit en hij was in een gesprek met de fakir, die vlak langs zijn hoofd zweefde. Hier en daar zag ik een verdwaalde kabouter. Helemaal achteraan strompelde de oude trol met zijn kroontje, de gouden munten oprapend die Ezeltje-strek-je in een lang spoor had achtergelaten. De hele stoet trok aan mij voorbij en het deed me goed te zien welk een eensgezindheid en vrolijkheid de hele stoet er uitstraalde.
De hele bevolking van het sprookjesbos was uitgelopen om te komen kijken naar hun nieuwe buren. Maar daar bleef het niet bij. Van de andere kant kwam klonk ineens het gedreun van vrolijke carnavalsmuziek en toen ik omkeek zag ik Jokie de Prrretneus en de andere bewoners van het kleurrijke Carnaval Festival in een polonaise naar ons toekomen. En alsof dat niet genoeg was werden we ook nog eens vereerd met een bezoek van de Laven, onder leiding van Oermoeder Lot. Lavi, Lijn, Lal, allemaal waren ze er. Het was nu werkelijk een bonte kermis geworden, maar ik werd er blij van te zien hoe eensgezind en gelukkig iedereen was. Het was tijd geworden voor de ceremonie. Plotseling kwam de Directeur naar me toe.