aar er werd dus wel flink gebouwd in het sprookjesbos. Tussen het kasteel van Doornroosje, het huis van de zeven geitjes en de put van vrouw Holle verrezen nieuwe merkwaardige bouwwerkjes. Maar wel op een dusdanige manier dat het leek alsof ze er al altijd geweest waren, iets wat mij zeer tevreden stelde. Het is natuurlijk niet mogelijk om Anton Pieck te evenaren, maar deze prestatie bewees voor mij nog maar weer eens dat het wel mogelijk is om een heel eind te komen. Omdat de tijd begon te dringen ging ik ook steeds meer tijd investeren in de bouw van het geheel. Ik maakte lange dagen. Vaak was ik al vroeg op weg naar de Efteling en kwam ik pas thuis lang nadat het donker was geworden. Afspraken zei ik af en ook miste ik zo af en toe een directievergadering. Een enkele keer liet ik de directie zelfs tevergeefs op mij wachten terwijl ik toezag op de bouw van de nieuwe huisjes. Dit tot grote onvrede van de Directeur. Het bleek dat men nog een flinke tijd op mij had gewacht. Het commentaar dat ik kreeg had ik er wel voor over. De kwaliteit van het park en het uiterlijk ervan staan bij mij hoog in het park vaandel.

Een dag voor de grote welkomstceremonie wandelde ik nog even door het sprookjesbos. Ik mag graag na sluitingstijd eens door het park heen wandelen. Bij zonsondergang wat schetsen maken aan de siervijver, in alle rust al het schoons dat de Efteling me te bieden heeft nog eens bekijken. We hadden goed werk geleverd. Trots bekeek ik hoe de door mij en mijn collega’s ontworpen nieuwe kasteeltjes, torentjes en huisjes stonden te pronken tussen dat wat er al gestaan had. Ik kon niet anders dan er tevreden over zijn. Ik had voor de zoveelste keer geprobeerd om in de voetsporen van mijn voorganger te treden. Dit was misschien wel mijn zwaarste beproeving geweest. En voor mijzelf had ik het gevoel dat ik geslaagd was. Het zou Anton veel goed gedaan hebben dit alles te zien. Het sprookjesbos had een aantal nieuwe bewoners die jong en oud zouden kunnen vermaken. Dat was wel de grootste beloning die ik kon krijgen. Hoewel ik, zoals eerder gezegd, toch altijd het gevoel heb dat ik hier een product af moet leveren, is de Efteling een erg sprookjesachtig bedrijf en ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik een van de mooiste beroepen op de wereld mag uitoefenen. Toch heb ik er nog altijd moeite mee om te spreken over Het Bedrijf De Efteling. Voor mij is het altijd een grote familie geweest die wist van elkaars wel en wee.

De grote dag brak aan waarop de nieuwe sprookjesbosbewoners samen met hun nieuwe optrekjes voorgesteld zouden gaan worden aan de bezoekers. Ik was die dag ongewoon vroeg aanwezig bij de Efteling. Het zullen de zenuwen geweest zijn, die ik altijd wel een beetje heb als er iets nieuws geopend wordt. Weken van tevoren heb ik dan al kriebels in mijn buik en het moment van de opening kan niet snel genoeg komen. Nog altijd vind ik het mooi om te zien hoe de mensen genieten van die dingen die jij en je team hebben ontworpen. Hoe die handen wijzen naar de vele details die erin verwerkt zijn, hoe diezelfde handen voor de monden van verwonderde gezichten worden gehouden om de kreten van verbazing te smoren bij het zien van al dat moois dat jij samen met je mensen hebt neergezet.