Sfeer:   Assortiment:   WWCW-team:

ommige bezoekers van de Efteling zijn eigenlijk maar pechvogels. Eerst betaal je een flinke som geld om in een sprookjesachtig, bijna zwevend luchtkasteel met wel vier sterren te mogen overnachten, en dan blijkt plots dat je geacht wordt om via een personeelsinrit, een lelijk hek en een dito speeltuintje het park te betreden. Onderweg kan er ook nog een ‘sfeerverhogende’ blik geworpen worden op de nooduitgangen van Vogel Rok en een soort garage voor de treintjes van de mythische vogelrit. Weg magie, weg nostalgie, weg sprookje. -plop-, daar ging de zorgvuldig in een themasuite opgebouwde Efteling-droom.

Vanaf het begin van 2002 is er echter een lichtpuntje op die vervelende entreeroute vanaf te hotel. Naast het grauwe verzinkte hek dat hotelgasten moeten passeren voor ze in de Kleuterhof zijn aangeland, is namelijk een lieflijk en alleraardigst houten gebouwtje te vinden, met op haar dak een nog door maestro Anton Pieck ontworpen logo. Het gebouwtje heet “’t Korfje”, en er is meer over te vertellen dan menig hotelgast ooit — al dan niet in een themasuite — had durven dromen. Enfin, laten we maar eens beginnen met die historie van een niet al te honkvast houten honing hutje.

‘t Korfje, een in honinggeel geschilderd keetje met een ongekende aaibaarheidsfactor, doet bij de hotelingang dienst als entreegebouwtje en horecapunt in één. Een economisch slimme zet van de directie, die — constant obsessief met een vergrootglas de organisatie afspeurend — vast ontdekte dat het personeelslid dat deze ingang controleert, tegelijk ingezet kan worden om repen en ijs te verkopen. Toch weer een paar eurotjes extra omzet en dat personeel is er toch. Salve lucrum!

Het zoete bouwseltje begon zijn rondgang door het park echter al veel eerder dan 2002, en wel bij het Kinderspoor, dat destijds nog te vinden was in Marerijk. Het Kinderspoor lag toen vlak bij de plek waar nu het Volk van Laaf gevestigd is. ’t Korfje heette toen ook anders, namelijk "De Soete Inval", maar droeg tegelijk ook de titel “Stationsrestauratie” op een sierlijk bordje. Het horecapunt dat tegenwoordig de Soete Inval heet was destijds nog een souvenirshop, en kreeg pas veel later de huidige naam. De geveldecoratie in de vorm van een bijenkorf met daaruit de spartelende benen van een honingsmuller — zo kenmerkend voor ’t Korfje — waren er echter al vanaf het begin.

Met de komst van het Stationskoffyhuis verdween de functie als stationsrestaurantie voor de Soete Inval, wat daarop een andere bestemming kreeg in de grote en sfeervolle speeltuin. Tot 1995 zou de Soete Inval in de speeltuin blijven, maar intussen werd het gebouwtje dus omgedoopt in “’t Korfje”, wat ook best een toepasselijke naam is gezien de dakdecoratie, en het kleine formaat (alleen 't Suyker Huys is nog kleiner). Met de komst van het luimige Luilekkervolk werd de thuisbasis van ’t Korfje overigens flink kleiner. Van de speeltuin bleef niet veel meer over dan een klein strookje naast het Lavenlaar, maar trouw als het bouwwerkje is aan speeltoestellen, nestelde ’t Korfje zich daar aan het einde van de entreelaan vanaf de inmiddels ook verdwenen Ingang West.

In 1995 ging ’t Korfje aan de wandel naar de Pardoes Promenade, waar het stond waar nu de zonnewijzer in de muur aangebracht is achter Kogeloog. In 2000 verdween ’t Korfje echter ook hier weer, en was nergens meer te bekennen. In 2001 echter mocht het gebouwtje de donkere enge depots van het park weer uit (waar het zich vast niet erg prettig voelde tussen wegrottende Baby Gijsjes en afbrokkelende Witte-Paardornamenten) om plaats te nemen in de voortent van Efteling On Ice. Tenslotte kwam het gebouwtje dus in 2002 op de plek bij de hotelingang terecht. Wel weer in een speeltuin, dus wat dat betreft was het na jaren van omzwervingen toch weer een beetje “thuis” voor het gebouwtje. De stijl van de nieuwe omgeving kon echter niet verder verwijderd liggen van de oorspronkelijke locatie. Hoelang ’t Korfje het hier vol gaat houden is natuurlijk altijd maar weer de vraag, maar daarover berichten we te zijner tijd wel weer.

Aan de vrolijke kinderstemmen op de nieuwe locatie is ’t Korfje door jarenlange ervaring natuurlijk al helemaal gewend. Of dit ook het geval is met de constant doorbrabbelende Hippo Gijs (wij weigeren de officiële naam van die creatuur te gebruiken — er zijn grenzen der ridiculiteit die niet overschreden dienen te worden) is maar de vraag. Echter, ook hier valt nog wel aan te wennen, zelfs voor een overgeschilderd Pieckbouwsel met bindingsangst. Waar ’t Korfje echter — met recht! — wel nooit aan zal wennen is dat duivelse, dat vermaledijde, dat wanstaltige en ronduit — waaargh (adem in, adem uit) — geval: de stappiano. Nu zult u wellicht denken: een piano klinkt toch zo goed als haar bespeler de toetsen beroert? Wel, inderdaad. En zet een stappiano in een hyperkleurige kleuterspeeltuin en het ding klinkt als een leger Teletubbies en Tweenies die hun fikse doses Ritalin al dagen niet geslikt hebben. Voeg daarbij nog een regelmatig “kwek kwek” van het badeendje van dat logge papierzuigende zoogdier en de kakofonie is compleet.

Wie dus perse bij ’t Korfje wat te versnaperen wil halen, doet er goed aan om in de vroege morgen te komen (wanneer de stappiano nog slechts in gebruik is door Efteling-liefhebbers die hierop op kunstige wijze melodische Ruud-Boscomposities ten gehore brengen terwijl de ochtendnevels langzaam wegtrekken over de Siervijver) of pas tegen sluitingstijd. De rest van de dag kan ’t Korfje ook om assortimentaire redenen best overgeslagen worden. Immers, met een keuze uit repen, enkele snoepjes en ijs missen we niets dat we niet ook op prettiger plaatsen kunnen aanschaffen.

Al met al voelen wij medelijden met ’t Korfje. Waar het horecapuntje — als Pieck-creatie toch niet één van de minste — begon als stoere stationsrestauratie, en later dé snoepleverancier van een prachtige historische en vooral sfeervolle speeltuin werd, staat het gebouwtje nu maar een beetje eenzaam in een hoek, omgeven door lelijke hekken, speeltoestellen en een geschifte hippopotamus, en wordt het gerund door personeel dat eigenlijk alleen maar kaartjes hoeft te controleren en de horeca er een beetje bij doet. Oh oh, arm winkeltje. Ons hart breekt en een tranenzee welt op.

Het is jammer dat we het korfje op haar huidige positie moeten afschepen met slechts twee sterren. Met pijn in het hart doen wij dit lieflijke Pieck-bouwseltje uit de vroege parkhistorie eigenlijk te kort. Maar zeg nu zelf, waarde lezer, veel anders kunnen wij toch niet?

Hopende op een spoedige verhuizing naar het nieuwe Kinderspoorareaal verblijven wij,

Uw Horecaspecialisten 

Sinds 1955 (2002)  Categorie balie  Aanbod standaard  Bezetting voldoende  Prijs/kwaliteit normaal  Aantal kassa's 1  Omzet (per bezoeker per dag) € 0,02  Pinautomaat? ja  Smaakoordeel 6  Zitjes Globetrotter-terras  Afvalverwerking afvalbakken + Hippo Gijs op 6 meter  Dichtsbijzijnde toiletten De Ballonvaader - Achterin

 

DRANK   Beker koffie € 1,30 Beker thee € 1,30 Beker warme choco. € 1,45 Diverse flesjes frisdrank va. € 2,10 Appelsientje/Goudapp. € 1,60 Blikje Dommelsch bier € 1,70     Fotobrochure € 3,00 Losse plattegrond voor het park € 1,50 SNOEP   Chips naturel/paprika € 0,60 Mars € 0,60 M&M choco/pinda € 0,60 Twix € 0,60 Snickers € 0,60 Bounty melk € 0,60 gevulde koek € 1,10 div. ijssoorten va. € 0,80

  
  

Sfeerbeoordeling:   1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Assortimentbeoordeling:   1 2 3 4 5 6 7 8 9 10         het totaal aantal op dit horecapunt uitgebrachte stemmen is inmiddels:

Onze tenen gaan er al van krom staan.	Om maar even in de Piecksfeer te blijven.	De Kleuterhof van de hand van Henny Knoet is sinds 1994 een vast onderdeel van het Ballonvaarder-perceel.