Maar, draak of geen draak, 1979 was toch nog een echt Spookslot-seizoen dat al vroeg begon met schatgraven, klimdemonstraties en een spokenballet op de transen van de ruïne. De klimdemonstraties werden gehouden door de Nederlandse Bergsport Vereniging. Zij kregen het Spookslot officieel overgedragen als trainigs- en klimobject. Wonderlijk genoeg heeft deze vereniging wel veertien routes kunnen ontdekken in de muren van het kasteel, maar hoe vaak hier gebruik van is gemaakt en tot wanneer is vrij onduidelijk. Naar alle waarschijnlijkheid is de tijd van klimmen en klauteren tegen de wanden hier al lang verleden tijd.

Het Spookslot stond in 1979 te boek als de grootste, mooiste en beste attractie van het park en er was dan ook veel belangstelling voor, wat natuurlijk gepaard ging met immense wachtrijen door de constant grote drukte. Gedeeltelijk gewoon uit het oogpunt van perfectie, maar ook om de doorstroom van de attractie te verbeteren, werden er in dit jaar enkele verbeteringen aangebracht. In de eerste bocht van de donkere hal werd een houten deur geplaatst waarachter zich een spook verschuilt dat zijn kettingen onheilspellend laat rammelen wanneer iemand de klink probeert over te halen; een effect dat sindsdien al duizenden de schrik om het hart deed slaan. Bij de Oosterse Geest werd vanaf dit jaar het verhaal verteld dat betrekking heeft op de hoofdshow. Dit verhaal is op een sublieme manier ingesproken door de acteur Tom van Beek. Het doel van de toevoeging is waarschijnlijk om de bezoeker meer duidelijkheid te geven over datgene wat in de hoofdshow te zien is. Die hoofdshow was in 1979 al heel anders dan in ’78. Er waren twee forse pilaren in het midden van het decor weggehaald, om zo het zicht op onder andere de monniken te verbeteren. Eén pilaar is ter decoratie nog terug te vinden op het pad naar de grote deur, naast de catacomben dus. Tegelijk met de pilaren verdween helaas ook een stukje dieptewerking in de hoofdshow, die hierdoor toch wat ‘platter’ aandoet dan oorspronkelijk de bedoeling moet zijn geweest. De show werd ook met twee minuten ingekort. Er werd wat geknipt in de Danse Macabre omdat er anders te lang hetzelfde te zien zou zijn en de show moest natuurlijk wel ‘levend’ blijven tijdens het hele programma. Om de zoveel seconden komt er nieuw onderdeel van de show in beweging en in het spotlicht, en valt er weer iets anders juist uit om in de duisternis te verdwijnen. De inleiding op de Danse Macabre bestond in 1979 uit veel wolvengejank en slome horrormuziek, hier en daar onderbroken door wat spanningsopbouwende crescendo’s en andere muzikale elementen.

De volgende jaren wordt er aan vernieuwing in de kasteelruïne weinig gedaan. In 1980 wordt nog even Matroos Gijs aan het plein bij de Witte Walvis toegevoegd, maar dat is dan ook wel zo’n beetje alles. Het slot staat echter wel volop in de belangstelling van de bezoekers, ook al komen er nu jaar na jaar nieuwe mega-attracties bij, zoals het stalen serpent de Python in 1981. Van invloed op de nautische sferen aan de achterkant van het slot was de komst van de Piraña in 1983; de Oud-Hollandsche zeevaartsfeer zou zich voortaan moeten meten met Pre-Columbiaanse sferen. Vanaf 1985 zijn er in de buurt van het Spookslot razende bobsleeën te horen (die zeker op hun oude, inmiddels vervangen wieltjes echter soms een prachtig sinister gerommel door het dichte bos lieten klinken) en in 1986 kreeg het Spookslot zijn ‘opvolger’. Fata Morgana was vanaf dat jaar het nieuwste wondertje van Van de Ven, en het thematische troetelkind van het park. Er was, net als aan het Spookslot, jarenlang gewerkt (al sinds de opening van het slot), en het resultaat overtrof dan ook Ton’s voorgaande meesterstuk op bijna alle terreinen.