Het eerste deel van de Promenade oogt nogal kaal. De protserige en wat plompe Wonderwachters met zijarmen kunnen dit slechts ten dele goed maken. Na een vijftigtal meters is links een verbreding van de Promenade waar in 2000 een heel ‘bijzondere boom’ geplant werd. Deze bovenmaatse bonsai had echter duidelijk last van plein- danwel promenadevrees, en hield het al spoedig voor gezien. De volgende boom die hier geplant werd waaide tijdens de storm van oktober 2002 bij om. Duidelijk geen plaatsje waar het groen welig wil tieren, wellicht uit wraak om zo veel bomen die hier geveld werden tijdens de aanleg van de laan.

Het gebouw aan de rechterhand negerend komen bezoekers al snel uit op wat tegenwoordig in de ‘volksmond’ het Sterrenplein is gaan heten. Het is één van de mooiere stukjes Pardoes Promenade. Rechts biedt een Knoeteriaans-enge poort met enorm slot toegang tot het Spookslot-plein en links is een sierlijke muur te vinden met daarin een aantal waterelementen en een zonnewijzer. De waterspuwers in de muur bevestigen de link tussen Sterrenplein en Spookslot nog eens extra: het zijn namelijk afgietsels van de Vlederikken die de ronde zaal van het Spookslot al een kwarteeuw onveilig maken. Een grote boom biedt hier de nodige schaduw die herinneringen doet opleven aan een tijd vér voor de komst van de Promenade toen de hele wandelroute omzoomd was met fris geurend groen.

Langs de hele Promenade en op de Brink klinkt overigens de speciaal gecomponeerde muziek van René Merkelbach. Hoewel het speelse karakter misschien niet helemaal past bij de weinig speelse Promenade is het zeker één van de positieve aspecten van het geheel.

Vanaf het Sterrenplein splitst de Promenade zich in twee parallelle laantjes aan weerszijden van een waterbak met daarin waterboogjes die herinneren aan het oorspronkelijke plan voor springend water langs de laan. Dit tweede deel van de Promenade mondt uit op het pleintje waarop Pardoes de Tovernar een prominente plaats in neemt. Zijn beeld staat op een schijf met tekens uit de zodiak, en draait in een uur een volledig rondje om de eigen as. Ieder kwartier licht de bol in zijn hand op en klinkt er een Merkelbach-riedeltje dat de toverkrachten van de vrolijke gastheer van de Efteling benadrukt. Onverstoorbaar tikt het beeld vervolgens weer verder om na een kwartier weer even het genoemde showtje van licht en geluid op te voeren. Op zomeravonden en tijdens de donkere uurtjes van de Winter Efteling is dit overigens een heel mooi gezicht; overdag gaat het effect grotendeels verloren.

Vanaf het Pardoesbeeld lopen veel bezoekers direct via de afslag alhier door naar publiekslieveling Droomvlucht. ’s Morgens vroeg kan dit echter nog niet omdat een houten poort de doorgang blokkeert. Rechtdoor kan dan echter wel, waarbij de Schatkist van Henny Knoet en ABN-AMRO het volgende opvallende object is dat de Promenade opsiert met natuurlijk wederom een bronzig kleurtje. Soms is het hier een drukte van belang met kinderen die allemaal de Eftelingse variant van de Arthur-legende willen naspelen, helaas zonder dat de sleutel -als ware het Excalibur- uit de rots te krijgen is.

Voor Efteling-bezoekers met een sterke agorafobie is het verstandig bij de Schatkist rechtsomkeer te maken, want het volgende dat wacht is de gro(o)t(s)e vlakte van de Brink
 

Zoals gezegd: vanaf de Schatkist staat de bezoeker in een paar stappen op wat ooit een nostalgische dorpsbrink moest worden, maar vooralsnog niet veel meer is dan een bestraat grasveld met her en der een perkje en een grachtje rondom. Waar de Promenade door velen al gezien word als een kale, steriele laan, niet passend bij de Efteling en haar sfeervolle gevoel van kneuterigheid en ouderwetse gezelligheid, weet de Brink nieuwe records te zetten als het gaat om het creëren van een lege en klinische sfeer.

De Brink heeft een wat ovale vorm. Vier sierlijke hekken sluiten kleine bruggetjes af die leiden naar de vier parkdelen. Om tien uur ’s morgens openen deze hekken zich waarna de bezoekers uitwaaieren naar voornamelijk Marerijk. De poorten richting Ruig-, Ander- en Reizenrijk zijn zelden zo druk als die van het voormalige parkdeel West. De Promenade-poorten richting het Spookslot (aan het Sterrenplein) en de laan richting het Diorama (aan het pleintje met het Pardoesbeeld) kunnen overigens rekenen op ongeveer even grote drukte. En hoewel een bord met tenenkrommende rijmpjes anders beweert, gaan deze beide ‘sluiproutes’ meestal gewoon om 10:00 open en niet 10:10.

De grote vlakte van de Brink wordt in het midden onderbroken door een flinke hoop rotsblokken met daaromheen een zelfde hekje als rond het beeld van Pardoes de Tovernar. Bij een nadere beschouwing (of beter eigenlijk: een beschouwing vanuit hogere sferen, bijvoorbeeld die van de Pagode) is te zien dat midden in die berg rotsblokken vreemde glasachtige brokken steen vanuit het middelste van de aarde naar boven zijn gekomen. Waren het Laven die hier ook even hun luimige hoofden boven de grond uitstaken op hun verkenningen van de ondergrondse wereld vol wonderen? Gelukkig hoeven we niet zo lang met deze vraag rond te lopen, want een sis en een luide ‘pfft’ zijn de voorbode van een flinke geiserachtige waterstraal. We hebben hier te maken met de zogenaamde ‘Levensbron’.

Volgens Ton van de Ven is de Levensbron de verbinding tussen die diepe spelonken van de aarde en het oppervlak. Als centrum van het park is het de bron van alle sprookjes, een bewering die ook in de openingsact van 2002 naar voren kwam. Hoewel in verschillende Efteling-publicaties uit 2000 te lezen is dat het functioneren van de bron afhankelijk is van het weer (hoe minder wind, hoe hoger de bron spuit), is dit het WWCW-team in elk geval nooit echt opgevallen. Regelmatig waait er een aardige hoeveelheid water uit de Levensbron uit over de Brink, en op sommige warme dagen werkt de bron gewoon helemaal niet: geen echte logica dus. De beloofde misteffecten zijn overigens ook nooit daadwerkelijk in werking getreden. Of ze wel geïnstalleerd zijn is ons niet bekend.

Bezoekers die in de loop van de dag over de Brink lopen kunnen hier genieten van een weldadige rust. Hoewel vast niet helemaal de bedoeling van de directie, is de Brink geworden tot een oase van stilte, overdag slechts doorbroken door het gesis en gekletter van de Levensbron. Als centraal punt van waaruit het park in alle richtingen bezocht kan worden doet het dan ook nauwelijks dienst: alleen in de ochtend vervult het plein deze functie enigszins, maar zelfs dan gaan de meeste bezoekers tóch wel de zelfde richting in.

’s Avonds is de Levensbron overigens prachtig om te zien. De Brink baadt dan in een zachte witte licht van de Wonderwachters terwijl de begroeiing eromheen met groene spots sfeervol aangelicht wordt. Met spots in het hart van de bron worden de waterstralen omgetoverd in sprookjesachtige twinkelstralen. Wanneer de Pagode zich dan ook nog eens als een sublieme kroon verheft boven de schemerige Wereld vol Wonderen is het op het plein even gewoon echt genieten. Dat de betovering de volgende dag -als ware er een muiltje verloren- weer verbroken zal zijn, is dan even iets om te vergeten.

“Een landingsbaan naar een leeg hart”, zo omschreef een prominente Efteling-kenner het stelsel van Brink en Pardoes Promenade niet lang na de opening. Een uitspraak die tegenwoordig, een aantal jaren later, nog even steekhoudend is als toen. Natuurlijk: alles went, zelfs een laan die baadt in het brons. Klachten over geluidsoverlast van opstijgende en landende vliegtuigen zullen omwonenden hier echter niet zo snel hebben. En die muziek staat zo hard niet. Jammer genoeg blijft de Promenade samen met de Brink een stuk Efteling dat, op het Sterrenplein na, eigenlijk alleen in het donker mooi genoeg is om te passen tussen de wonderen die het sprookjespark haar populariteit en daarmee bestaansrecht geven.

Rond 1990: de eerste concrete plannen tot aanleg centrale hup en laan vanaf de Vonderplas ontstaan. 1992: uitgave van het jubileumboekje “Mam, een Duppie voor de Kip” met daarin onder andere een kaartje van de ‘Wereld van de Efteling’, waarop de Promenade in vrijwel precies de huidige vorm te zien is. 1995: de komst van het Huis van de Vijf Zintuigen en het Dwarrelplein. De laan tussen het Dwarrelplein en het Spookslot gaat functioneren als de belangrijkste toevoerroute van publiek in het park. 1998: de laan Dwarrelplein-Spookslot krijgt extra decoraties in de vorm van vaandels en lampjes, in afwachting van de aanleg van de Pardoes Promenade een jaar later. 1999: naar aanleiding van de slechte financiële resultaten van het Vogel Rok-jaar 1998 besluit de Efteling de Promenade een jaartje uit te stellen. Wel duikt de naam Pardoes Promenade op op de plattegrond van dit jaar, waarmee de komst wel definitief lijkt. 2000: begin 2000 word begonnen met de aanleg van de Promenade. In de loop van het seizoen (1 juli om precies te zijn) opent ook de Brink en worden de muurtjes achter het winkeltje Kogeloog en bij het Spookslot gebouwd. 2001: net voor en tijdens het begin van het seizoen worden de in de Filippijnen gemaakte Wonderwachters geplaatst. Aan het begin van de zomer plaatst men ook het Pardoesbeeld waarmee de Promenade de huidige vorm aanneemt. 2002: in verband met de komst van Pandadroom worden er enkele kleine aanpassingen gedaan. Een ‘prachtig’ (proeft u de ironie?) mozaïek siert de Promenade-kant van de Pandadroom-bunker en een klein terrasje biedt hier voortaan de mogelijkheid om ook voor opening van de rest van het park vast wat koffie met gebak te nuttigen. Tijdens de Winter Efteling van 2002 op 2003 sieren stijlvolle bronzen ‘living statues’ (natuurlijk in de onvermijdelijke bronskleur) de laan. 2003: tijdens de “Lente Efteling” van dit seizoen weet de Efteling nieuwe niveaus van belachelijkheid te bereiken door over de Promenade steltlopers in de vorm van bloemen en bladeren, maar ook een hoppend ei en een paarse rups te laten lopen. Meerdere keren belemmeren deze ondergetekende de weg, waardoor de frustratie over zoveel onbenullig entertainment alleen maar toeneemt. Vroeg in het seizoen opent ook de Schatkist, waarmee de Promenade een interactief element krijgt.