De Efteling – een welhaast organisch gegroeid geheel van bossen, vijvers, grasvelden en keurig onderhouden bloemperken, maar ook paden, lanen, grote gebouwen en piepkleine sprookjeshuisjes. Een structuur is er nauwelijks in te ontdekken; daarvoor was de ontwikkeling van het park te roerig en te ongestructureerd.

Midden in dat park lag jarenlang een oase van rust. Een groot, cirkelvormig grasveld met eromheen her en der zanderige bospaadjes die slingerden tussen de naar hars geurende dennen. ’s Zomers werd het veld wel eens gebruikt voor show zoals die van Samson en Gert, maar na de drukke dagen veranderde het groene hart van het park weer snel in een plaats waar slechts vogels en een enkele picknickende Efteling-genieter te vinden was.

o  Pardoes de Tovernar, gastheer van het park en tegenwoordig centraal punt op de Promenade die zijn naam draagt.

Dat met het Huys de veranderingen in de logistieke structuur van het park hun aanvang zouden gaan nemen was in 1995 lang niet voor iedereen duidelijk. Toch maakte de entree deel uit van een groot plan dat al jaren lag te wachten op uitvoering: de ‘Wereld van de Efteling’, en de daaraan gekoppelde uitvoering van het ‘centraal parkdeel’ binnen het bestaande park.

De Efteling was vanaf de jaren ’80 al op zoek naar manieren om het park vaker in te kunnen zetten buiten de reeds bestaande seizoensopening. Om bijvoorbeeld bij gedeeltelijke verhuur van het park ook makkelijk bepaalde delen van het park af te kunnen sluiten was een aanpassing in de bestaande structuur van het park noodzakelijk. Op kaartjes uit 1992 is al te zien dat het grote grasveld en de laan naar het Dwarrelplein al onder Beck op de offertafel lagen op weg naar een logischer en capaciteitstechnisch betere indeling van het park. De Promenade en Brink van nu zijn al ingetekend, eigenlijk vrijwel precies zoals ze uiteindelijk geworden zijn.

De term ‘centraal parkdeel’ werd onder het regime van Ronald van der Zijl en Olaf Vugts veranderd in de zogemaande ‘vlindervisie’. In navolging van Disney werd het park opgedeeld in vier zelfstandige eenheden, ‘rijken’ genoemd, die gegroepeerd liggen rond een centrale hub van waaruit ze te bereiken zijn. In de Disneyparken heet deze centrale hub meestal ‘Central Plaza’, maar voor de Efteling werd gekozen voor het meer nostalgisch klinkende ‘Brink’. Als de vleugels van en vlinder zouden de parkdelen zich uitwaaieren rondom dit centrum, en tussen de vleugels door zou een nieuw aan te leggen, grote laan het ‘lijf’ van de vlinder gaan vormen. Op de tekentafel heeft het er vast prachtig uitgezien in de diverse visualisaties. Een groot verschil is (helaas) het feit dat het voor de Efteling allemaal niet zo makkelijk ligt als voor Disney. De structuur van de Efteling is nooit bedacht met een dergelijke indeling in het achterhoofd. En de bestaande infrastructuur laat zich niet zomaar in een vlindervormig korset duwen.
 

Hoewel de Promenade (en iets later de Brink) pas in 2000 deel zou gaan uitmaken van de Efteling, werd de laan vanaf het Dwarrelplein richting Spookslot al in 1998 voorzien van de nodige extra decoraties: palen met lampjes, vaandels en andere goedbedoelde frutsels. Op de plattegrond verscheen een jaar later ook daadwerkelijk de naam “Pardoes Promenade” voor het eerst, waarmee ‘officieel’ duidelijk werd dat de vrolijke Tovernar naamgever zou gaan worden van de belangrijkste laan in het park.

De Pardoes Promenade is een ontwerp van een extern landschapsarchitect in samenwerking met Pardoes-creator Henny Knoet. Gekozen werd voor een brede laan met een tweetal knikken op weg naar de centraal gelegen Brink. De oorspronkelijke plannen voor de promenade wijken op een aantal punten nogal af van het eindresultaat. Zo is in verschillende berichtjes in onder andere het personeelsblad ‘Efteldingen’ gesproken over rotsen en watervallen die de promenade zouden gaan omgeven. Dat deze er in 2002 alsnog kwamen in de vorm van Pandadroom staat uiteraard los van de uitvoering van de Promenade, aangezien op de plaats van Pandadroom eigenlijk het Efteling-theater gepland was. De waterpartijen langs en op de Promenade zouden, net als de Kinderavonturendoolhof, ‘spingend water’-effecten gaan herbergen. Ook was er sprake van de aanleg van een ‘nostalgische dorpsbrink’ met geveltjes en zou de Promenade plaats gaan bieden aan wel heel bijzondere lantaarnpalen. Deze zouden namelijk, wellicht geïnspireerd op de kastelen van Ton in Droomvlucht, gaan wiegen en ademen, en zachtjes met elkaar spreken in een onverstaanbare brabbeltaal.

Direct na het beëindigen van de Winter Efteling 1999-2000 werd, een jaar later dan oorspronkelijk gepland (na het tegenvallende seizoen 1998 werd de Promenade even on-hold gezet), begonnen met de aanleg van de Pardoes Promenade en Brink. Voor de aanleg van de éénentwintig meter brede en tweehonderzeventig meter lange laan moesten nogal wat bomen neergehaald worden.

Toen de Efteling in april 2000 weer opende waren was de bestrating en het muurwerk van de Promenade een heel eind gereed. De Brink echter was nog niets meer dan een kale zanderige vlakte waar nog heel wat aan gedaan moest worden om deze te veranderen in de beloofde ‘nostalgische dorpsbrink’. Aan het begin van de Promenade excuseerde Pardoes de Tovernar zich middels een bord persoonlijk voor de overlast die de werkzaamheden wellicht zouden geven:

Deez' reuzenklus was niet te klaren
Toen gij verpoosde bij den haard
Moge ruis en bouwhek snel verdwijnen
Opdat schoonheid aan verwachting paart

                (was getekend Pardoes de Tovernar)

In de loop van het seizoen werd de Brink verder afgewerkt (onder andere met een bron in het midden), maar écht ‘af’ was de nieuwe centrale parkinfrastructuur daarmee allerminst. Tot ver in 2001 werden toevoegingen gedaan aan Promenade en Brink, die daarmee steeds voller en bronziger van kleur werden. Zo werd in maart 2001 begonnen met het plaatsen van de ‘Wonderwachters’, grote protserige lantaarnpalen in een tweetal varianten, de een nog uitbundiger dan de ander. Op 30 juni 2001 werden de werkzaamheden dan toch eindelijk afgerond, en wel met de plaatsing van een kunststof –maar natuurlijk wel weer bronskleurig- evenbeeld van de naamgever van de Promenade: Pardoes de Tovernar in zijn mooie toveroutfit. Hiermee was een einde gekomen aan anderhalf jaar graven, bestraten en decoreren. Het resultaat? Laten we het daar eens over gaan hebben.