Sfeer:   Assortiment:   WWCW-team:

ieve lieden, luister.

Er zijn tijden geweest dat de Efteling om haar culinaire hoogstandjes tot ver over de Brabantse zandgrondgrenzen bekend stond. De heer Diender en zijn Koffietafels in het Café-Restaurant in Noord waren ― tesamen met de gerenommeerde wijnkelder onder dit complex ― goed voor menig compliment in de nationale en internationale vakbladen van het restaurantwezen. Van heinde en verre kwam men om plaats te nemen aan de met rood-wit-geblokte kleden bedekte tafels in de lichte zalen van het complex.

Helaas, die hoog-kwalitatieve tijdgeest lijkt vooral een reliek van vervlogen tijden te zijn. In het kader van winstmaximalisatie, doelgroepdifferentiatie en de veranderende behoefte van het grote publiek verdween de koffietafel van het menu, om in het park vooral plaats te maken voor gerechten die met één druk op de knop ― recht uit de vriezer ― te bereiden zijn. Temidden van deze massaconsumptiesystematiek hield de Cameleon (de latere Florant) nog even stand als bolwerkje van kwaliteit, maar met de jaren zakte ook dit etablissement in tot een niet meer dan matig hoekje waar menigeen eerder uit dan in de stoel gekeken wordt.

Het verdoemde tij der horecakwaliteit keerde echter enigszins in 2003. Niet dat de hele horeca nu plots radicaal van richting veranderde waardoor de Smulpaap en Steenbok opeens reerug in Hongaarse truffelsaus en geflambeerde ijsberenlever serveerden, maar er opende dan toch eindelijk een horecapunt waarbij stijl en klasse geen volledig onderschoven kinderen moesten worden. 2003 was het jaar waarin het Theaterrestaurant de deuren opende.

In het kader van een onder directeur Paul Beck opgestelde totaalvisie op de toekomstige ontwikkeling van de Efteling, bekend onder de naam 'Wereld van de Efteling', werkt het park al jaren aan het invullen en uitwerken van haar toekomst. Een hotel, een golfbaan en Droomrijk: allemaal zijn het onderdelen van deze grootse visie die van de speeltuin van de kapelaans een resort van Disney-achtige proporties moet maken. Centraal hierin ligt een uitgaansgebied dat de weinig geïnspireerde naam 'Uitrijk' kreeg, en waarvoor de eerste paal in 2001 de grond in ging. Het Efteling-theater, want daar voor was deze paal, opende al in 2002. Het bijbehorende Theaterrestautant werd echter pas eind 2003 gedoopt tot 'Applaus'.

Voor een vakkundig ingeschaduwde facade van Hollandse grachtenpandjes en een fraaie colonade met daarboven een balkon en rustieke trapgevel wijst een bontgekleurde nar bezoekers de weg naar de hoofingang van het restaurant. Samen met zijn kleine vriend op het Efteling-museum biedt deze figuur een broodnodig tegenwicht tegen die irritante twinkeltoversmet die Henny Knoet op alle aspecten des Eftelings plakte. Waere Efteling-liefhebbers maken hun groepsfoto gewoon bij Tons laatste Efteling-figuur, lekker rustig op het Theaterplein. Overigens tekende Ton van de Ven natuurlijk niet alleen voor het beeld van de nar; ook de fraaie gevel van het restaurant ontstond op het papier van Ton. Het vriendelijke gebaar van de nar volgend komen we al snel binnen in één van de grootste overdekte horecaruimten die het park rijk is.

Voor het ontwerp van het interieur van het restaurant schakelde de Efteling de jonge Rus Sergej Karnet in. Hoewel in verschillende krantenartikelen naar voren geschoven als dé opvolger van Ton, bleek de Rus toch minder honkvast dan zijn voorgangers uit Eindhoven en Den Helder. Nog voor de opening van het restaurant was zijn aanstelling te Kaatsheuvel immers al weer veranderd in een wat vaag omschreven free-lanceschap. De gedroomde opvolger van Van de Ven of niet, wie het theaterrestaurant binnen komt zal in elk geval een knikje van goedkeuring richting Karnet niet kunnen verhullen. Sfeervolle diep-rode stoffen en donkerbruin hout worden her en der onderbroken door subtiele accenten in goud. Wie na het teleurstellende interieur van de theaterfoyer iets soortgelijks in het restaurant had verwacht zal helemaal een vreugdesprongetje maken: de Efteling kan dus toch wél de ouderwetse theatersfeer van rood-pluche en rokerige foyers tot leven roepen. Natuurlijk is het geheel niet perfect (zo vinden wij de verlichting wat frutselig en hadden wat meer unieke decoratieve elementen niet misstaan tussen de zich herhalende zaken van Karnet), maar een zekere klasse en voornaamheid straalt het zeker wel uit.

Midden in de zich over twee verdiepingen uitstrekkende publieksruimte van het restaurant vinden we een klein theatertje: dit is immers niet voor niets een 'Theaterrestaurant'. Natuurlijk worden op deze locatie geen grootse producties uitgevoerd: het is immers duidelijk niet de arena van Buffalo Bill's Wild West Show in Disneyland Paris. Kleinere dinershows vinden echter in het licht van de theaterspots een centrale plaats. De dinershow is dan ook de basis van alle activiteiten in het restaurant. Elke avond, wanneer iedereen weg is uit het park, barst hier een spektakel los van het type dat voorheen alleen in het Efteling-hotel, honderden meters verderop, gepresenteerd werd. Een mooie plaats om het dagje Efteling nog wat op te rekken en bovendien een prima excuus voor het vullen van de Bourgondisch-Brabantsche maag.

Tijdens het try-outseizoen 2003 waren het Patty Plankenkoorts, Netty Netniet en Kathy Kruiwagen die met hun varieteé-achtige optreden de gasten van het restaurant vermaeckten tussen de gangen van het diner door. Uw trouwe recensenten van deze nederige website hebben van deze show bijzonder genoten. Plat maar 'gezellig' vermaak kan de naar intellectualismen hunkerende geest van tijd tot tijd bijzonder bekoren. En weest u nu eerlijk: wie wil nu niet ongestraft kunnen zwaaien met het servet tijdens het eten? Wellicht was het publiek extra uitbundig omdat wij deze show bezochten op de avond na de afsluiting van een mooi Efteling-seizoen, maar niettemin weten wij zeker dat ook de gasten van de voorgaande avonden hebben meegeleefd met de klunzige kapriolen van Netty, Patty en Kathy. Wie deze dames immers niet omarmt om hun heerlijke naieviteit of geslepen inpalmerijen, heeft een hart van steen.

Wat Applaus in ons oordeel wint door het 'originele' concept en de aardige show, verliest het helaas weer enigszins door de soms wel erg onprofessionele service van het bedienend personeel. Hoewel al duidelijk vriendelijker dan het soms welhaast citroenzure Efteling-personeel uit de andere uitspanningen in het park, laat het Applaus-personeel toch net te vaak een steekje vallen om goed te passen bij de grandeur die het restaurant ― in elk geval op basis van architectuur en interieur ― best zou kunnen hebben. Het geserveerde eten is van een vergelijkbaar niveau: een prima poging, maar geen echte top. Wij hebben er een goed vorkje geprikt hoor, maar erg memorabel was het geheel niet. En geen creme bruleé beschikbaar: dat kan natuurlijk niet.

Applaus zal nog wat tandjes bij moeten zetten om de legendarische koffietafels van het Café-Restaurant in de vergetelheid te drukken. Vooralsnog lijkt er in dit horecapunt echter een sprankje hoop te gloren voor de verder toch ― qua gastronomie ― wat bedroevende parkhoreca. De weg uit een diep en donker gat lijkt zichtbaar te zijn. Of deze ook doelbewust ingeslagen gaat worden, is iets dat de komende jaren moet blijken. Wij hopen in elk geval van wel.

Ons eindoordeel is nog geen overweldige staande ovatie, maar een redelijk enthousiast handgeklap kan er zeker wel vanaf voor het Theaterrestraurant. De puntjes op de 'i' maken van ons geklap hopelijk al snel een écht 'Applaus'.

SECOND CARRIER: I have a gammon of bacon and two razors of ginger, to be delivered as far as Charing-cross.

―William Shakespeare, Henry IV, Part 1, Act II, Scene 1

Sinds 2003  Categorie bediening  Aanbod standaard  Bezetting voldoende  Prijs/kwaliteit normaal  Aantal kassa's n.v.t.  Omzet (per bezoeker per dag) (TBA)  Pinautomaat? ja  Smaakoordeel 6  Zitjes beperkt  Afvalverwerking n.v.t.  Dichtsbijzijnde toiletten Efteling-Theater

 

Wordt aan gewerkt

  
  

Sfeerbeoordeling:   1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Assortimentbeoordeling:   1 2 3 4 5 6 7 8 9 10         het totaal aantal op dit horecapunt uitgebrachte stemmen is inmiddels:

Op deze foto lijkt het net Madurodam, vind je ook niet?	Dit is dan weer net Parijs. Of een nabijgelegen roze kasteel tenminste.	En dit is onze achtertuin. Henk, Olaf en Ronald, aangenaam.
Duidelijk theater, dachten we zo. Op de ouderwetse manier.	Tons laatste bijdrage aan het parkje. Wijst ons de weg naar binnen.	Dat gaat-ie nooit rechthouden tijdens het springen.
Ja dat kennen we. "U kunt uw consumpties zelf halen in het buitenbuffet van ons restaurant."	IJsbrandt Pegelprins zou zich hier voortreffelijk thuisvoelen. Applaus!	Vrij chique. Een alleraardigste sfeerbenadering.
Een verdwaalde Louis XIV-salontafel tussen de catalogus-stoelen.	Hier moet het dan allemaal gaan gebeuren. Achter dat doek.	En door dat alles heen zien we buiten weer diezelfde Nar.
Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins, hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel...	Ook Dana International mag haar dagen slijten in ons lokale theatertje.	...hij had geen geld en hij was geen held, en hij hield niet van het krijgsgeweld, maar trom-petter was hij wel in hart en ziel!
Ook op de ontwerptekening prijkt het tegenwoordig zo populaire anglicisme.	Bovenaanzicht van de maquette. Handig voor terroristen, dit.	De geveltjes van papier. De eerste foto is als Madurodam-weergave overtuigender.