Het Witte Paard ligt tegen één van die plaatsten in de Efteling waar de sfeer van langvervlogen tijden nog te proeven is: het Anton Pieckplein. Al in 1951 (Een jaar voor de “officiële” opening van het park) opende een theepaviljoen op de plek van het huidige restaurant zijn deuren. Ook toen al was er sprake van een grote toiletgroep, tevens één van de allereerste (en misschien zelfs wel dé eerste?) in het park. In 1975 kreeg de toiletgroep de vorm die het nu nog steeds heeft.

Vanaf het Anton Pieckplein zijn de toiletten op twee manieren te bereiken: via de ingang van het restaurant en dan direct linksaf richting de toiletten, of via een kleine, onopvallende (en daarom vaak ongebruikte) doorgang verscholen in een schaduwrijke hoek van het terras (tevens voorzien van een kleine presentatiekast voor Eftelingsouvenirs of mededelingen).
Aan de buitenkant van Het Witte Paard zijn de toiletten te herkennen aan een reeks naast elkaar gelegen vierkante raampjes helemaal links in het gebouw (gezien vanaf het Anton Pieckplein). Om de een of andere reden doen deze raampjes wel zo on-Eftelings aan (de architectuur lijkt zo overgevlogen uit een voormalige Sovjetrepubliek) dat het eigenlijk wel weer een grappig contrast vormt. Deze contrasten lijken wel zo’n beetje het trademark van Het Witte Paard (oud-nieuw, details-grove afwerking, mooi-lelijk, Pieck-HEMA) wat daardoor, zoals wel eens op een mailinglist voor Eftelinggoeroes geopperd is, best in aanmerking zou kunnen komen voor een rename naar “De Bonte Koe”.
Alle bezoekers van deze toiletgroep komen langs de “babyroom” (nouja... meer babynis) aan de rechterkant, wat vooral bij druk gebruik van deze door Huggies gesponsorde faciliteit nogal eens voor ongewenste geureffecten wil zorgen. Tot de aanvang van het zomerseizoen van het jaar 2002 (waarin de Efteling haar vijftigste verjaardag celebreerde) had de toiletjuffrouw van Het Witte Paard regelmatig haar zetel aan een knus tafeltje in de gang tussen de babyroom en de ingang van de dames- en herentoiletten. Op het tafeltje lag dan een typisch Brabants rood-wit geblokt kleedje uit grootmoeders tijd. Direct ernaast stond een moderne schoonmaakkar: weer zo’n contrast. Eilazen; oprukkende bezuinigingen hebben dit tafereel naar een grijs verleden doen verdwijnen, wat ook de frisheid alhier niet altijd ten goede komt.

De - onder Eftelingfans nogal controversiële - verbouwing van het Witte Paard naar Art-Nouveau-stijl voor seizoen 2001 hebben de toiletten ongeschonden doorstaan.

De doorgewinterde toiletfan vindt in de toiletgroep van Het Witte Paard eigenlijk weinig bijzonders. De toiletten voldoen (op de babyroom die nogal vreemd gepositioneerd is na dan), maar bieden ook niks speciaals. Ze missen de sfeer die de meeste andere toiletgroepen in Marenrijk, waaronder  “Het Gemack” en “Kleine Boodschap”, zo duidelijk wel hebben. Helaas heeft deze toiletgroep qua hygiënische omstandigheden nogal last van de verandering in toiletjuffrouwaanwezigheidsbeleid: sinds 2002 is het hier duidelijk minder netjes dan vroeger. Het WWCW geeft Het Witte Paard dan ook tegenwoordig een wat lager dan gemiddelde score. Waar het Witte Paard eerst kon rekenen op drie twinkels, moet het edele dier het nu doen met twee. Wij lopen liever een blokje om naar Het Gemack.