 De Stiefmoeder
Het was weer een heerlijke Eftelingdag voor het WWCW. Het
weer zat mee, het was lekker rustig in het park, en het
entertainment was top! Het liep tegen zessen, en we besloten
nog snel een rondje door het sprookjesbos te maken. Via de
uitgang van het sprookjesbos hoorden we de Chinese
Nachtegaal haar laatste liederen fluiten en de Fakir voor de
laatste maal die dag zijn tulpen bespelen. Onderweg kwamen
we Repelsteeltje al tegen, hij had hoge nood, en ging wat
eerder dan normaal naar zijn WC die nu intussen bekend is.
Via Klein Duimpje, die het stelen van de zevenmijlslaarzen
al voor gezien had gehouden, kwamen we op het Herautenplein
terecht. Het was er doodstil…. Geen geschal van trompetten,
geen kraai die om papier roept, geen gouden bal die door de
kikkers omhoog werd gehouden en de
Kleyne
Klaroen had haar poorten al gesloten.
Het enige wat nog open was, was het mysterieuze kasteel van
de boze stiefmoeder. We wisten dat het al hoog tijd was om
het park te verlaten, maar de drang naar het kasteeltje was
te groot. We slopen naar binnen en zagen dat er nog een
voorstelling bezig was. Toen de boze stiefmoeder weer
getransformeerd was tot een lelijke heks, sloeg het deurje
boven de uitgang zoals gewoonlijk dicht, maar dat was niet
het enige dat dichtsloeg.
Tot onze verbazing merkten we, dat twee cast members de deuren
van het kasteel dichtgedaan hadden. Zij wisten natuurlijk
niet dat het WWCW nog binnen was.
Aan de ene kant kregen we er een kick van, want dit
betekende dat we eindelijk eens in de Efteling konden
overnachten. Iets wat menig fan hoog op zijn of haar
verlanglijstje heeft staan. Maar aan de andere kant had het
ook iets benauwends, we konden geen kant meer op. Toen we
ons daarbij hadden neergelegd vroegen we ons af hoe we de
avond door moesten brengen. Het was immers pas zeven uur en
we waren nog lang niet moe. Het moppentappen begon na een
uurtje een beetje te vervelen en de laatste
Wonderchatnieuwtjes waren ook snel op. Maar toen, als een
donder bij heldere hemel, kregen we het lumineuze idee om
het kasteeltje eens beter te gaan verkennen. En al gauw
stonden we onder aan de trap die naar de toren leidt.
Het viel ons op dat het hekje open was, iets wat normaal
niet het geval is. De rotte appels waren iets verschoven,
wat we natuurlijk meteen opschreven op onze blocknote.
We keken elkaar aan, en waren vastberaden om de trap die nog
geen enkele liefhebber ooit betreden heeft, te betreden.
Heel voorzichtig gingen we naar boven. We genoten van elke
unieke trede van de stoffige trap. Bovenaan de trap, na
flink wat wentelingen, zagen we een deurtje verschijnen.
Daarachter hoorden we twee wel heel bekende stemmen! Het was
een dialoog. Een dialoog tussen de stiefmoeder, en nog een (tover)spiegel!
En wat daar gezegd werd, kwam ons wel erg bekend voor:
“Broeder van het Spiegeltje aan de wand, wie is nu
de mooiste van het hele land?.”
“O Koningin! heel mooi bent U, maar prinses
Sneeuwwitje is duizend maal mooier, nu”
“Dat kan niet, dat kan niet waar zijn je moet je
vergissen? Aaaaaaah! Sneeuwwitje is dood! Hoor je me,
ze is dood. Het kan niet waar zijn…….wraak, wraak,
wraaaaak !” |
Maar deze keer werd de dialoog tussen (kennelijk de broer
van) de spiegel en stiefmoeder niet gevolgd door bliksem,
maar door een geluid wat we alleen maar thuis konden brengen
als het doorspoelen van een toilet!
Toen de rust na een minuut of wat weer was teruggekeerd
achter het deurtje besloten we toch maar eens een kijkje te
gaan nemen. Met ons avontuur met Repelsteeltje nog vers in
het geheugen waren we niet meer te houden... Dit moest en
zou weer een verborgen WC in het sprookjesbos zijn! En ja
hoor, onze gedachten werden werkelijkheid.
Zie hier, op een door WWCW'er Bram Elstak naderhand gemaakte
tekening, wat wij aantroffen.
|
