Niemand weet, niemand weet, dat hij Repelsteeltje heet. Maar intussen weten we wel heel wat van de intieme uurtjes die het anonieme duiveltje door brengt diep tussen de donkere bomen van het Sprookjesbos. Lees hier het eerste Sprookjes-WC-verslag: Repelsteeltje.

Repelsteeltje

Hij kon spinnen als de beste.... Hij hield een arme molenaarsdochter uit de penarie.... Hij zorgde er zelfs voor dat ze prinses werd. En nu.... Tsja, nu staat ie de hele dag te zingen in een klein huisje in de Efteling, scherp in de gaten gehouden door de lakei van de prinses die hij al deez rijkdommen gaf. Stank voor dank zou je zeggen...... en daar zit een kern van waarheid in. Want wist je dat de enige echte Repelsteeltje ook wel eens zijn behoefte moest doen? Jazeker, diep in het sprookjesbos, daar waar geen bezoekers kunnen komen staat een klein huisje..... helemaal verscholen tussen de donkere bomen. In eerste instantie zou je zeggen dat het huisje een oud verlaten schuurtje is dat momenteel aan het wegrotten is, maar niemand weet, niemand weet, dat Repelsteeltje hier zijn behoeftes deed! 's Nachts als de maan schijnt in het sprookjesbos, en alle kindertjes naar huis zijn en de lakei al lang in slaap is gevallen, glipt Repelsteeltje naar buiten en rent als een gek het bos in richting het huisje. Hij heeft de hele dag zijn behoeftes in moeten houden en 's nachts is het enige moment dat hij het kwijt kan en daar maakt hij dan ook optimaal gebruik van.

Nu zullen jullie je afvragen: "Hoe weten die lui van het WWCW dit nou ?" en die vraag is makkelijk. Na een lange zomervond liepen wij (de heren Van de Wetering, Geerlings en Elstak) door een verlaten sprookjesbos. Het was donker en erg stil, todat we gesnurk hoorde. We dachten uiteraard dat het de reus van Klein Duimpje was, en we wilde hier dan ook even langs lopen om de reus te zeggen dat hij stil moest zijn omdat hij de unieke rust van het sprookjesbos verstoorde. Maar tot onze grote verbazing was de reus doodstil. Het gesnurk kwam ergens anders vandaag, maar het was in de buurt dus liepen we stil verder. En toen zagen we het. De Lakei bij Repelsteeltje lag zo hard te snurken, maar dat was nog niet het meest wonderlijke wat we zagen. Repelsteeltje zelf liep net naar buiten toen we aan kwamen lopen. Hij liep stiekem weg en we besloten om hem te volgen. Hij ging steeds dieper en dieper het bos in, zover dat we niet eens wisten waar we waren. Toen zagen we het kleine verlaten huisje tussen de bomen en Repelsteeltje glipte naar binnen met een zachte "Hoepla". We waren erg benieuwd wat er in dat huisje te zien was en we gingen brainstormen. Was het het huisje van de familie Steeltje ? Was het het huisje van Repelsteelientje ? Of hield hij van het opvoeden van mytische dieren en lagen daar soms drakeneieren ? Het enige wat we af en toe hoorde uit het huisje was het woordje "Popla".

We verzonnen de raarste dingen en we zaten de hele nacht achter een boom het huisje in de gaten te houden. We dachten niet meer aan thuis of aan andere zaken, alleen aan dat huisje. Tegen 9 uur 's morgens hoorde we gerommel aan de klink en Repelsteeltje kwam weer naar buiten. Luidt zingend "Niemand weet, niemand weet, wat ik in dat huisje deed" liep hij terug naar zijn vaste stekje in het sprookjesbos. Nu zagen we eindelijk kans om te kijken wat er in dat huisje zat. We liepen eropaf en roken een niet welriekende geur, onhebbelijk onmogelijk gewoon. Terwijl we de deur opendeden werd de geur sterker en sterker en nu was het ook wel duidelijk waarom. Het was de WC van Repelsteeltje !! Iedere nacht trekt hij ernaartoe om zijn behoefte van de hele dag te doen, daarom was de geur zo sterk en was hij er de hele nacht bezig. Alle stukjes vielen op zijn plaats, en laat het nou net zo zijn dat Dhr Elstak zijn schetsblokje bijhad........ "Hoepla".

Zie hier wat wij aantroffen.