Droomvlucht. Voor de bezoekers die de Wereld vol Wonderen slechts één maal per jaar of minder betreden is dit vast en zeker dé attractie waarvan de naam de meest magische klank heeft. Eftelingbezoekers staan op een drukke zomerdag soms wel vijfenzeventig minuten in de rij, vergezeld van hordes jengelende kinderen aan de arm. En dat allemaal voor een enkele minuten durende dark ride.

Het zegt veel over de aantrekkingskracht van deze attractie, die er ook nu, zo’n tien jaar na de met een jaar verlate opening in 1993, nog volop is. Naast de Python is Droomvlucht met absolute zekerheid dé attractie van de Efteling die verantwoordelijk is geweest voor de grootste groei in bezoekersaantallen. De liefhebbers van het Kaatsheuvelse sprookjespark, zij die vaker, soms veel vaker, dan een één keer per jaar naar de Efteling gaan, hebben meestal andere favorieten: de mystieke wereld van 1001 nacht die in 1986 het levenslicht zag, de omineuze spookwereld in het hart van het park, het vervloekte huis aan hetzelfde plein als Droomvlucht en soms zelfs de om budgettaire redenen tot op het bot afgeschaafde Vlucht door het Duister in de klauwen van de mythische vogel. Maar ook voor hen is Droomvlucht een attractie met een ziel die stevig in het Eftelingconcept verankerd is: Ton zag wouden en in Droomvlucht wiegen ze.

Tot het begin van het seizoen 2002 leidde de populaire exotische bloemenattractie van creatief directeur van de Ven echter een sluimerend bestaan op het gebied van toiletten. Menig bezoeker die bij De Gulden Gaarde vroeg naar de kortste route naar een toilet keek verbaasd op wanneer hem duidelijk werd gemaakt dat men daarvoor het St. Nicolaesplaets over moest. Een attractie met de aantrekkingskracht als Droomvlucht, inclusief een eigen horecapunt, maar géén toiletten? Vreemd...

Ze waren er echter wel, en zelfs al vanaf 1992, die toiletten. Alleen waren ze niet bedoeld voor normale stervelingen. Normaal gesproken werden de tegenover de instapband gelegen toiletten (zoals insiders ons meldden) gebruikt voor opslag. Tijdens feesten in het Droomvluchtgebouw waren ze vaak wel geopend voor genodigden.

Aan het begin van het seizoen 2002 veranderde de policy met betrekking tot de toiletten. Misschien omdat de Gulden Gaarde een bedienigsrestaurant werd, waardoor het geheel een wat “duurdere” sfeer kreeg? In elk geval zijn vanaf 28 maart 2002 de toiletten gewoon toegankelijk voor elke bezoeker met de nodige aandrang.

De toegang tot de toiletgroep is een prachtige deur in Droomvluchtstijl. Mooie licht- en donkergroene vlakken worden afgewisseld met gouden biezen. De deur maakt de aan nicotine verslaafde Eftelingbezoeker middels een sticker ook direct duidelijk dat roken niet is toegestaan.

Erg ruim bemeten is de toiletgroep niet. Het gaat slechts om één normaal toilet voor de heren en één toilet voor de dames. Daarnaast is er wel nog een invalidentoilet. Van urinoirs is geen sprake. We kunnen dus gerust spreken van een minitoiletgroep; de Droomvluchtgroep is de kleinste publiekelijk toegankelijke toiletgroep in het park. Druk is het er echter nooit, waaruit we kunnen concluderen dat de capaciteit voldoende is voor de locatie.

Een ongeschreven regel met betrekking tot Eftelingtoiletgroepen is het feit dat de dames meestal de beschikking hebben over meer wastafels en spiegels dan de heren. Droomvlucht is hierin de vreemde eend in de bijt: de heren hebben de beschikking over twee wastafels en bijbehorende (niet-magische) spiegels. De dames moeten het doen met één wastafel-spiegelcombinatie.

Binnen vinden we in het invalidentoilet nog een leuk detail: een raampje dat hier wat daglicht naar binnen laat vallen heeft de typische gotische vorm die we ook vinden in de ingang van Droomvlucht en in de vorm van de poort waardoor de gondels hun reis door dromenland beginnen. Leuk deze finishing touches in de stijl van de attractie zelf. Jammer is het dan weer dat de aanduidingen voor dames en heren op de deuren ietwat sjofel zijn. Half loshangende stickertjes moeten bezoekers de juiste kant op dirigeren. Het vreemde is, is dat aan de deuren zelf nog te zien is dat hier eerst stickers als die in de Carnaval Festivaltoiletten op hebben gezeten. Waarom deze stickers verwijderd zijn om vervangen te worden door de prutserige ministickertjes is ons niet duidelijk.

Als eindconclusie komen wij op een gemiddelde van drie sterren. De groep is klein maar niet té klein. De thematisering is aardig maar niet fenomenaal. Vandaar.