Aan wie dit leest,

Van alle Pelikanen die zich in de Efteling bevinden ben ik waarschijnlijk nog wel de meest natuurgetrouwe. Ik behoor tot een select en steeds kleiner wordend groepje Efteling bewoners dat nog stamt uit de tijd dat Anton Pieck als een milde dictator met de scepter zwaaide in het park. Deze brief is een reactie op de eerder ingezonden brief van een andere Pelikaan uit het park. Die Pelikaan is slechts een ordinair traptreintje, waarvan er dertien in dozijn worden gemaakt. Net als de traptreintjes ben ik in het verleden ook overgeplaatst binnen het park, maar bij mij had het een minder goede afloop.

Zelf ben ik al sinds jaar en dag werkzaam in attractiepark de Efteling. Ik stond vroeger op een veel betere en meer edele plaats, een die een Pelikaan betaamt. En al helemaal een die tot het verheven ras van Anton Pieck behoort. Ik stond toen nog voor wat tegenwoordig het Ballonvaarder complex genoemd wordt. In het verleden is heeft dit complex ook bekendheid gehad onder de naam de Veranda. Als fontein mocht ik daar dag in dag uit water spuwen, tot vermaak van de vele bezoekers. In de zomer zochten velen verkoeling in de fontein waarvan ik het middelpunt vormde. Velen lieten na de lange omzwervingen in het park hun voeten in het water rusten. Dat waren de dagen in het park waarvan ik het meest genoten heb.

Maar helaas, het noodlot sloeg toe. Anton Pieck, de man die mij ontwierp, besloot dat het tijd was geworden om zichzelf wat meer terug te gaan trekken uit het park. Een besluit dat voor mij, maar ook voor vele anderen binnen dit park rampzalige gevolgen zou blijken te hebben. Eerst was er van het verval niet zoveel zichtbaar, het ging allemaal zijn gangetje wel. Langzaam begonnen de gevolgen steeds duidelijker te worden. Het begon met kleine beleidsveranderingen, maar de grootste omslag is gekomen vanaf het moment dat ik geruchten hoorden over de Python, een achtbaan die gebouwd werd aan de rand van het park en die indruiste tegen alles waar mijn schepper door de jaren heen voor had gestaan in de Efteling. Dit lelijke slecht gethematiseerde stalen monster was een steek recht in het hart van de sfeer binnen het park. Maar daar bleef het niet bij.

In snel tempo werden er attracties bijgebouwd, alsof er een race tegen de klok gereden moest worden. Een schipschommel kwam er bij, een vaartocht met lelijke plastic bootjes die de Siervijver voortaan ontsierden en ik hoorde zelfs dat er een wildwaterbaan was gebouwd waarin de bezoekers het traject in tractorbanden moesten afleggen! Ik bleef hopen dat men mij zou ontzien, maar niets was minder waar. Aan het einde van 1983 moest ik mijn mooie, direct in het oog springende plaats voor een van de oudste horecagelegenheden van het park verruilen voor een een nieuwe plek. De reden ervan was nog veel weerzinwekkender. Er werd een snel in elkaar gekunstelde attractie met een uiterst simpele invalshoek gebouwd. In Carnaval Festival laat de infantiele en onpieckse Jokie de Prrretneus de bezoeker alle kanten van zijn simplistische wereld zien. De eigenlijke reden dat ik moest verdwijnen was omdat op mijn plaats van arbeid een lelijke uit beton opgetrokken kikkerfontein gebouwd moest worden. Mijn functie van fontein heb ik met mijn overplaatsing verloren. Tegenwoordig mag ik mijn dagen slijten als een onbeweeglijk beeld, terwijl ik verscholen sta tussen wat hegjes en bloemperkjes voor het Carrouselpaleis. De kikkerfontein is ondertussen al lang weer gesloopt, maar ik lijk in de vergeethoek te zijn verdwenen.

De tekenen van verval waren met de komst van het carnavaleske circus onontkomelijk geworden. Zo heb ik door de jaren heen met een steeds triester gevoel in mijn hart vernomen hoe bloemperkjes werden gesloopt voor achtbanen, hoe bomen werden gehakt om nieuwe bouwwerken neer te zetten, hoe Natuurpark de Efteling stukje bij beetje omgetoverd werd en hoe de hand van mijn maker steeds minder zichtbaar werd. Dit vervult mijn hart met droevenis. U begrijpt dan misschien ook dat ik de positieve manier van denken die doorklonk in de brief van mijn naamgenoot niet deel. Hij heeft misschien geluk gehad, maar meer en meer worden de echte oudhollandsche ‘Pieckers’ onderdrukt in het park. Ikzelf behoor tot die bewoners die nog stammen uit de tijd van Pieck. Wij zijn van een veel edeler ras dan zij die van andere ontwerpers afstammen en ik vind dat de tijden van onze onderdrukking zo snel mogelijk tot een eind moeten komen. Het wordt tijd dat wij ons gaan verenigen om de Ontpieckerisering van het park tegen te gaan. Ik hoop dat u als lezer mijn standpunt zult begrijpen. Voor vragen kunt u zich tot mij wenden. Ik ben te vinden voor het Carrouselpaleis waar ik uitkijk op een lelijke felrode kraam waar poffertjes verkocht worden. Een van de vele voorbeelden van de ontsieringen waarmee de Efteling door de jaren heen is verminkt.

   Ik dank u,