Aan ‘DE’ Pelikaan,

Wel potverdju, tijdens de tweewekelijkse inspectie mijner brieven kom ik mij een bijzonder naar epistel tegen, waarin ‘DE’ Pelikaan, het afgrijselijke orgel van de niet eens echt authentieke Pieckmolen zijn verhaal doet. Het was met name deze zin die mijn arme orgelhartje zeer veel pijn deed:

‘Ik ben blij dat dat ‘valse’ kreng een paar maanden het zwijgen is opgelegd en ik hoop dat ze ook voorlopig niet meer terug komt’.

Springt men hier in dit attractiepark tegenwoordig op deze manier met elkaar om? Niet dat de Efteling wat mij betreft een grote wereld van heiligheid is. Na mijn komst hier, waar ik na jaren van omzwervingen over de hele wereld dan eindelijk mijn vaste stek zou vinden samen met de Vermolenmolen, is het de ene teleurstelling na de andere geweest. Eerst mochten wij in onherstelde staat nog even pronken op het Dwarrelplein bij de ingang, waarna met veel bombarie herstelwerkzaamheden werden aangekondigd. Na een heus Carrouselfestival waarbij ik volop aandacht kreeg en voor het eerst weer in opgeknapte staat mocht gaan draaien werd ik alweer snel vergeten in mijn verdomhoekje. Eenzaam en alleen.

Waren de traptreintjes hier enkele tijd van tevoren nog weggehaald omdat ze niet goed genoeg meer werden bezocht, nu werden wij hier om onverklaarbare reden juist weer wel opgesteld. Was er dan echt geen betere plaats te bedenken? De mensen van de Technische Dienst kwamen steeds minder en zelfs toen ik chronische problemen met mijn stemgeluid begon te krijgen werd er niet naar ons omgekeken.

En nu zitten we onder een doek. Zoals we al zo vaak hebben gezeten. Wachtend en hopend op die dag dat dat ellendige stuk stof er weer wordt afgehaald. Waar zijn toch die hoogtijdagen, waarin wij van Loon op Zand tot Helmond en van Tilburg tot Eindhoven reisden? Je kunt je maar nauwelijks voorstellen hoe het is om na jaren in de mottenballen weer te mogen spelen, om er vervolgens als dank voor alle gedane moeite weer in terug te worden gestopt.

Als miserabel Pieckcarrouselletje, dat al jarenlang tot het plebs der Eftelingcarrousellen behoort, is het onmogelijk jezelf daar een beeld van te vormen. Zulk een onwetendheid komt men als orgel maar zelden tegen. Ik hoop dat je het in je pietluttige orgelkaartje kunt drukken dat ik best wel boos op je ben. Van elk willekeurig authentiek orgel had ik dit alles wel aangenomen, maar bij zo’n imitatieorgel als jij is dit alles maar moeilijk te verkroppen. Goed, toegegeven, mijn repertoire is ook niet altijd om over naar huis te schrijven, mijn stemgeluid is niet meer wat het geweest is, maar ik ben dan in ieder geval nog wel echt. En ik weet echt best dat ik een relatieve nieuwkomer ben in de Efteling, maar is dat een reden om mij maar meteen zo te bejegenen?

Ik ben zeer diep gekwetst door je brief, vervelend rotorgel. Excuses zijn in dit geval niet genoeg, dit gaat daar veel te ver voor. Zelfs al kwam je huilend op je knieën bij mij om vergiffenis vragen (wat mij overigens sterk lijkt aangezien een orgel geen knieën heeft), zelfs dan zou ik het nog niet goed kunnen praten. Mij een beetje een vals kreng noemen. De pijpen zijn mooi aan het dansen!

Het is oorlog!

   Met minachting,