Beste allemaal,

Tot tranen geroerd, dat was ik toen ik de inhoud van de brief vernam die mijn oud-collega Langnek naar het Wonderlijke WC Web had gestuurd. Omdat ikzelf geen brieven naar de beheerders kan sturen, duurde het even voordat deze reactie kwam, maar ik vond gewoon dat ik een brief terug moest schrijven. Langnek en ik waren ruim 50 jaar geleden grote vrienden en ik ben er eigenlijk abrupt vandoor gegaan na een paar jaar Sprookjesbos en dat spijt me enorm. Natuurlijk had ik terug kunnen gaan en hem de situatie kunnen uitleggen, maar mijn frustraties waren zo groot, dat ik bang was dat ik met ondoordachte uitspraken Langnek misschien onnodig zou kwetsen, terwijl hij zeker niet de oorzaak is van mijn vertrek. Maar nu kon ik er niet onderuit. Ook niet omdat mijn collega dienaren mij aanmoedigden te reageren op die brief. Overigens: ik schrijf deze brief niet zelf, omdat ik nog steeds een blinddoek voor heb. De computer waarop de brief gemaakt wordt zou stukspringen als ik er naar keek, vandaar.

Maar terug naar de brief van Langnek. Vooral het feit dat Langnek mijn beslissing begrijpt om weg te gaan geeft me veel steun. Het was niet makkelijk hoor, dat kan ik u verzekeren. Het Sprookjesbos is echt een wereldplek om te wonen en al die voorbijlopende kindertjes gaven mij veel plezier. Zoals Langnek al schreef was het echter die bespottelijke positie waarin ik verkeerde. Ik moest verschrikt en scheel kijken en een wesp op mijn neus dulden. Daarnaast suggereerde een spreuk van Anton (ja ook ik mocht dat zeggen) dat ik een oude en fragiele man was geworden. IK Kogeloog in de bloei van zijn leven! Langnek had het makkelijk, die mocht heerlijk rondkijken, terwijl ik werd uitgelachen door volwassen mensen die niet konden begrijpen dat ik niet in staat was een wesp te verjagen. Natuurlijk was ik dat wel! Alleen ik had opdracht om te doen alsof ik dat niet kon. Daarnaast stoorde ik me ook enorm aan de zin 'Na al zijn roemrijke dagen', wat nou na? Ik zit nog steeds in mijn roemrijke dagen. Toegegeven, ik heb allang geen voorwerpen meer laten stukspringen, maar om me dan gelijk maar af te schrijven ging mij veel te ver. Uit genegenheid voor het Sprookjesbos en Langnek heb ik het enkele jaren volgehouden, maar u moest eens weten wat er allemaal door me heenging. Op een nacht was de maat vol. Ik verjoeg de wesp (die trouwens ook blij was dat ie eindelijk eens weg mocht), heb razendsnel afscheid genomen van Langnek (zonder dat hij de kans kreeg vragen te stellen) en ging er als een speer vandoor. Zonder op of om te kijken (wat trouwens ook niet gaat met een blinddoek voor) rende ik het bos uit, de poort door en de donkere nacht in. Ik merkte dat ik op een gegeven moment weer in een bos kwam. Op de tast herkende ik ineens het bos waar ik de prins voor het eerst ontmoette, vlak voordat we de prinses gingen bevrijden. Dan moest het kasteel waar ze nu wonen ook niet ver zijn. Na een tijdje kwam ik inderdaad bij het kasteel en werd door de inmiddels koning en koningin zijnde prins en prinses liefdevol ontvangen. Enkele jaren heb ik daar in die koninklijke vertrekken gewoond, maar toen ben ik weer gaan zwerven. Op een dag vond ik tot mijn grote vreugde Heuvelbuik, Springkuit, Koukleum en Putoor terug. Vanaf dat moment zijn we met z'n vijven samen gebleven. We trekken de hele wereld rond. In de buurt van Kaatsheuvel zijn we echter nooit meer geweest. Ik zei al eerder dat ik nogal spijt had vanwege mijn plotselinge vertrek dus Langnek durfde ik niet meer op te zoeken. De anderen wilden mij niet laten vallen dus bleven ze bij mij. Maar ik ben zo blij te merken dat mijn langgenekte vriend niet boos op me is en mijn situatie begrijpt, vandaar dat u het me maar niet kwalijk moet nemen dat ik nu even een traantje zit weg te pinken. Ook het feit dat de mensen van de Efteling een borstbeeld van mij hebben geplaatst op het winkeltje overvalt mij met een warm gevoel. Kogeloog is dus niet helemaal afgeschreven.

Langnek schreef overigens in zijn brief dat ik naar Koukleum, Heuvelbuik, Putoor en Springkuit was teruggekeerd, maar dat had ik m niet verteld. Hoe hij dat dan weet is mij een raadsel. Misschien moet ik hem dat toch maar eens….. nouja dat zien wel nog wel.

Nou lezers, ik wilde het hierbij laten. Het laatste dat ik nog zeggen wilde is dat iedereen de groeten van ons krijgt. Putoor, Koukleum, Heuvelbuik en Springkuit laten weten dat alles goed met ze gaat. Ook met de koning en de koningin is alles in orde. Ze hebben een prinsje en een prinsesje gekregen, die inmiddels ook al tegen de vijftig lopen. Ja zo snel vliegt de tijd. Ik ben blij dat het met de Efteling ook nog steeds goed gaat en Langnek: je kunt gerust zijn. Dat gerucht dat die betoverde prinsen met die trompetten de zonen van onze koning en koningin zouden zijn is inderdaad onzin. Moge die dwaze verhalen daarmee meteen de wereld uit geholpen zijn. Ik wens iedereen het allerbeste toe en misschien, heel misschien komen we elkaar nog wel eens tegen in het Sprookjesbos.


   Met de meest hoffelijke groeten,

 
   nog immer uw dienaar.