Zeer geliefde onderdanen,

Praw. Oh ijselijk abracadabra. Ruw werden wij, den Gekroonde Eend zelve, bij het creeëren van een poëtische hoogstand op het gebied van de gregoriaanse minnelyriek, verstoord door een epistel van ongekende banaliteit. Den auteur, de Mus Musculus Mickey, de laagste der Murinae van de Rodentia, waant zich nogal relevant op dees' aerde en spreekt zelfs mijn nederige polychrome onderdaan, de jongeheer Prrretneus aan. Parblue! Welk een gebrek aan zelfbeoordelingsvermogen! Bij Snevende Snaeters!

Laat ons zijn schrijven minutieus in ogenschouw nemen. Hiertoe hef ik mijn lorgnon om zo mijn met de jaren verzwakte zicht te verbet'ren. Het zijn geen nostalgische prevelementen, geen zorgvuldige kaligrafieën van klerikale kopiisten. Neen, slechts een wanstaltig en commercieel briefpapiertje dient als drager voor het welhaast caleidoscopisch mozaïek van onbegrijpelijke retoriek dat dhr. Mus Musculus zijn lezers voorschotelt. Dit alles uiteraard niet gevat in de gebruikelijke met roodgekleurde lak gedichtte envloppe van welgeschept papier. Zelfs een zorgvuldige verzegeling was deez' "Mickey" te veel. Kwaque.

Dit creatuur, dit knaagwezen, lijkt een gevallen ziel. Slechts in staat tot de in dees' tijd zo gebruikelijke aanbidding van de reeds te veel verafgode totem der econometrische ontwikkelingen speelt hij slaafs de rol van mascotte voor een concern dat de zieleroerselen van onze jeugd - oh wonderschone parel des lands - slechts voor eigen geldelijk gewin wenst te buigen. Waar is de tijd gebleven waarin men ook buiten de grenzen van onze wonderlijke natie de waarde van adellijke afstamingen, het blauwe bloed wild stromend in de ad'ren, beschouwde als een essentie voor elke positie van enige relevantie? Revolutie of niet, liberalisme, verlichting, democatie of welke stroming om het even; ze doen niet af aan de kwaliteit en levenslange betrokkenheid van jonker, graaf en hertog. Fi donc!

Deze Mus Musculus Mickey is een geboren Amerikaan. Een burger der vereenighde staeten. Een telg van hen die het schone en historische Europa met haar fraaie rococokastelen en renaissance architectuur verlieten op zoek naar een beter bestaan in het wilde westen, omdat men hier hoorde tot de onderlaag des landes. Dit creatuur denkt te kunnen oordelen over de "famousheid of een rather smallschalig regionaal themeparkje"? Den hemeldonder, wat een donquichotterie! Ei ei!

Wij, den Gekroonde Eend zelve, weten dat de chaotische en slechtgestelde schrijfsels van deez' rodent, het knaagwezen uit vreemde en mindere lande, slechts een toonbeeld vormen van het debacle van een zielenpoot die na een emotioneel staakt-het-vuren als een freudiaanse antiheld door zijn concern sacherijnig aan de kant zal worden geschoven. Dan, en die tijd zal niet lang meer op zich laten wachten nu wij allen het fin-du-sciècle gepasseerd zijn, zal de oude macht als een feniks uit zijn as herrijzen en daarbij zal mijn wonderlijke natie schitteren als pasgeslepen diamant!

Tiens! Dat, mijn geliefde onderdanen, zal ook de dag zijn waarop wij, als volbloed telgen van de ware kunst en het Pieckeriaanse gedachtengoed van bescheidenheid van buiten maar grootse daadkracht van binnen, een schampere lach zullen werpen naar deze minkukel, deze laaghartige zéro. Schit'rende snavels! Praw!

Met uw welnemen, waerde lezer van deze gerechtvaarde klaagzang, zullen wij ons nu weer zetten aan het schrijven van onze memoires en het leggen van een beeldschoon ei. Kwaque.

 Met de meeste hoogachting groeten wij u vanuit onze residentie aan het Anton Pieckplein,