Het kloppend hart van de Efteling ligt niet in haar geografische centrum, maar in Marerijk. In 1952 opende hier het Sprookjesbos en daarmee kwam de Efteling voorgoed op de toeristische kaart te staan. Het Sprookjesbos werd een blijvertje, en daarmee bleef deze hoek van het park dé plek waar de geest van de immer kritische Anton Pieck nog altijd aanwezig is. Wie stil is hoort hem misschien in de verte nog wel discussiëren met een metselaar: niet krom genoeg, te saai en strak dat muurtje. Drinkt u eerst maar eens een stevige borrel, meneer Van Heumen!

Marerijk is ook in andere opzichten bijzonder. Waar de andere rijken in de jaren '80 een grote verandering ondergingen, was het in Marerijk toen juist heel rustig. Een enkel sprookje, veel meer kwam er in die periode niet bij. Vanaf 1990 was het echter weer raak; Laven, Faunen, Bosgeestjes, Elfen en de vervloekte Hugo van den Loonsche Duynen: al deze Ton van de Ven-figuren kwamen de Pieck-inventaris van West aanvullen. Samen vormen ze een parkdeel dat ondanks grote recente toevoegingen een sfeer uitademt van absolute nostalgie. Dissonanten zijn hier niet te bekennen, of het moet dat vermaledijde theatertje in het Sprookjesbos zijn...

De laatste jaren is de parel van het park weer volop opgepoetst. Het Herautenplein is sinds de bemoeienis van Knoet mooier dan ooit, en wat verderop is het Anton Pieckplein uitgebreid met een meer dan geslaagde toevoeging van de jongste telg aan het ontwerperfirmament: Michel den Dulk. Zonder twijfel zal Marerijk ook in de toekomst zijn positie als 'het' rijk van het park vast weten te houden. Dat is het immers al ruim een halve eeuw lang gelukt.